I doista, koliko god da je Hrvatska malena, razlika između istoka i zapada i unutar nje se osjeća. Svatko će se složiti sa mnom da Srijemci i Slavonci psuju mnogo žešće nego Zagorci i Međimurci, a Ličani da kunu krupnije nego Istrani. Dapače, postoje još slikovitiji primjeri, jer je razlika vidljiva i na posve malom prostoru: ljudi iz Dalmatinske zagore psuju izražajnije i grešnije nego ljudi s mora, a uzrok može biti samo u činjenici da su Vlaji bili u povijesti više izloženi istočnim utjecajima nego Blitvari. Glavni je razlog, mislim, u tome što psovka uvijek proizlazi iz jednoga društvenog stanja i to je stanje u njoj fiksirano. Psovka je, naime, svagda blasfemija, čak i onda kad služi za šalu ili kao govorna figura. Ona, dakle, osporava autoritete, u želji da uspostavi potpunu anarhiju. Nije slučajno što se pritom služi pojmovima iz spolne sfere, jer spolnost u svome korijenu sadrži negaciju svake vlasti i svakoga racionalnog poretka, a u prvi plan stavlja zadovoljenje želje. Ako se, dakle psovkom ruše autoriteti, onda se iz nje može saznati koji su to autoriteti i što znače. Promišljanja (i anketa) na stranici benda Pips, Chips & Videoclips.